مرکز تحقیقات علوم توانبخشی

مرور

اختلالات طیف اوتیسم، گروهی گوناگون از شرایط پزشکی هستند. مشخصۀ این شرایط، وجود مشکلاتی در برقراری ارتباط و تعامل اجتماعی است. الگوهای غیر معمول رفتار و فعالیت؛ مثل مشکل در گذر از یک فعالیت و پرداختن به فعالیت دیگر، تمرکز بر جزئیات و واکنش های غیر طبیعی به حس های مختلف، از جمله دیگر مشخصه های اختلالات طیف اوتیسم است. 

توانمندی ها و نیازهای افراد دارای اوتیسم متفاوت است و می تواند با گذر زمان گسترش یابد. در عین اینکه بعضی از افراد دارای اوتیسم قادر به زندگی مستقل هستند؛ بعضی دیگر از آنها معلولیت های شدید و نیاز به حمایت و مراقبت مادام العمر دارند. اوتیسم روی فرصت های آموزش و استخدام نیز اثر می گذارد. علاوه بر این، نیازها، مطالبات و اقتضاها روی خانواده هایی که از عضو دارای اوتیسم مراقبت می کنند می تواند بسیار بزرگ باشد. نگرش های اجتماعی و سطح حمایت مقامات محلی و ملی، فاکتورهای مهم تعیین کنندۀ کیفیت زندگی افراد دارای اوتیسم هستند. 

علامت های مشخصۀ اوتیسم ممکن است در اوایل دوران کودکی نمایان شوند؛ اما تشخیص پزشکی در همان دوران صورت نمی گیرد. 

افراد دارای اوتیسم، اغلب به صورت همزمان شرایط پزشکی دیگری مثل صرع، افسردگی، اضطراب، اختلال نقص توجه به همراه بیش فعالی (ADHD) و همچنین رفتارهای چالش زا مثل مشکل خواب و خودزنی نیز دارند. سطح عملکرد ذهنی افراد دارای اوتیسم از آسیب بسیار عمیق گرفته تا سطوح بالا بسیار متنوع است.

اپیدمیولوژی

تخمین زده می شود در بین هر صد کودک، حدوداً یک نفر اختلال طیف اوتیسم دارد. این تخمین، میانگینی از شیوع گزارش شده در مطالعات مختلف است. با این حال در بعضی از مطالعات که به خوبی کنترل شده اند، شیوع اوتیسم به طور قابل توجهی بالاتر گزارش شده است. شیوع اوتیسم در کشورهای کم درآمد و با درآمد متوسط نامشخص است. 

دلایل

شواهد علمی در دسترس پیشنهاد می کنند احتمالاً چندین فاکتور وجود دارند که کودک را برای ابتلاء به اوتیسم مستعدتر می کنند؛ مثل فاکتورهای محیطی و ژنتیکی.

داده های اپیدمیولوژی در دسترس به این نتیجه رسیده اند که شواهدی از ارتباط علت و معلولی بین تزریق واکسن سرخک، اوریون، سرخجه و ابتلاء به اوتیسم وجود ندارد. مطالعاتی که در گذشته چنین ارتباطی را گزارش کرده بودند، مملوء از خطاهای پژوهشی هستند.

همچنین شواهدی وجود ندارد که پیشنهاد کند تزریق هیچ یک از واکسن های دیگر دوران کودکی می تواند خطر ابتلاء به اوتیسم را افزایش دهد. مرور شواهد در مورد ارتباط محتمل بین مادۀ نگهدارندۀ تیومرسال و ادجوانت های آلومینیومی که در واکسن های فعال نشده وجود دارد و خطر ابتلاء به اوتیسم، قویاً نتیجه گیری می کند که واکسن ها خطر ابتلاء به اوتیسم را افزایش نمی دهند. 

(تیومرسال یک ترکیب آلکیل جیوه است که به عنوان نگهدارنده به فرمولاسیون بعضی از واکسن ها اضافه می شود تا از رشد باکتری ها و قارچ ها در آنها جلوگیری کند. ادجوانت ها ترکیبات شیمیایی یا بیولوژیک هستند که باعث تحریک غیر اختصاصی سیستم ایمنی علیه آنتی ژن هایی می شوند که به همراه آنها تزریق شده اند). 

ارزیابی و مراقبت

گستره ای از مداخلات از دوران کودکی گرفته تا سرتاسر طول زندگی، می توانند رشد، سلامتی، نیک بودی و کیفیت زندگی افراد دارای اوتیسم را ارتقاء بخشند. دسترسی به موقع و زودهنگام به مداخلات روانی - اجتماعی مبتنی بر شواهد، می تواند توانائی کودک دارای اوتیسم برای برقراری ارتباط مؤثر و تعامل اجتماعی را بهبود دهد. نظارت بر رشد کودک به عنوان جزئی از برنامۀ روتین پایش سلامت مادر و کودک پیشهاد می شود. 

وقتی اوتیسم تشخیص گذاری شد، مهم است اطلاعات مرتبط، خدمات، ارجاع و حمایت بالینی متناسب با نیازها و ترجیحات فردی در اختیار کودک، نوجوان، بزرگسال دارای اوتیسم و مراقبان آنها قرار گیرد.

نیازهای بهداشتی - درمانی افراد دارای اوتیسم پیچیده است و نیاز به خدمات یکپارچۀ گسترده ای دارد که شامل بهداشت، درمان و توانبخشی می شود. همکاری بین بخش های بهداشتی با دیگر بخش ها خصوصاً آموزش، استخدام و مددکاری اجتماعی مهم است. 

مداخلات برای افراد دارای اوتیسم و ​​سایر معلولیت های تکاملی، باید با مشارکت خود آنها طراحی و ارائه شود. برای تحقق قابلیت دسترسی، شمول و حمایت بیشتر از افراد دارای اوتیسم، نیاز به اقدامات اجرائی در سطح جامعه و اجتماع وجود دارد. 

حقوق بشر

همه افراد، از جمله افراد دارای اوتیسم، حق برخورداری از بالاترین استانداردهای قابل دستیابی سلامت جسمی و روانی را دارند. با این حال، افراد دارای اوتیسم اغلب در معرض انگ و تبعیض قرار می گیرند، از جمله محرومیت ناعادلانه از مراقبت های بهداشتی، آموزش و پرورش و فرصت مشارکت در جامعه.

افراد مبتلا به اوتیسم مشکلات سلامتی مشابه عموم مردم دارند و ممکن است علاوه بر آن، نیازهای مراقبت بهداشتی خاصی به خاطر اوتیسم یا سایر مشکلات پزشکی همزمان داشته باشند. آنها ممکن است به خاطر ریسک فاکتورهای رفتاری مثل عدم تحرک بدنی و ترجیحات غذایی نامناسب نسبت به ایجاد بیماری های مزمن غیرواگیر آسیب پذیرتر باشند و در معرض خطر خشونت، آسیب و سوء استفاده بیشتری قرار دارند.

افراد دارای اوتیسم مانند عموم مردم به خدمات بهداشتی عمومی از جمله خدمات ترویجی و پیشگیری و درمان بیماری های حاد و مزمن نیاز دارند؛ هر چند که در مقایسه با عموم مردم، میزان بیشتری از نیازهای بهداشتی - درمانی آنها برآورده نمی شود. آنها همچنین در مواقع بحران های بشر آسیب پذیرتر هستند. دانش و درک ناکافی ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی - درمانی از اوتیسم، یک مانع رایج است.

منبع: 

https://www.who.int/news-room/fact-sheets/detail/autism-spectrum-disorders