مرکز تحقیقات علوم توانبخشی

بیش از یک میلیارد نفر در سرتاسر جهان معلولیت عمده دارند. این رقم 16 درصد جمعیت جهان است؛ یعنی از هر شش نفر، یک نفر معلولیت قابل توجهی دارد. شیوع جهانی معلولیت ها به طور فزاینده ای در حال افزایش است؛ این افزایش به دلیل تغییرات دموگرافی و اپیدمیولوژی جمعیت جهان (مثل روند سالمند شدن جمعیت و افزایش جهانی بیماری های مزمن) و اورژانس های بهداشتی (مثل شیوع بیماری ها، بحران ها و بلایای طبیعی) رخ داده است.

برابری تضمین می کند که هر فرد فارغ از جایی که به دنیا آمده است و فارغ از وضعیت جسمی اش، از فرصت برابر برای استفادۀ حداکثری از زندگی و استعدادهای خود برخوردار باشد. بسیاری از افراد دارای معلولیت با نابرابری های بهداشتی مواجه اند. آن ها سلامتی ضعیفی دارند و مستعد ابتلاء به طیف وسیعی از بیماری ها (مثل دیابت، سکتۀ مغزی، افسردگی و...) هستند. برای مثال مرگ و میر افراد دارای معلولیت 20 برابر بیشتر از افراد بدون معلولیت است و شش برابر بیشتر با مانع دسترسی به امکانات بهداشتی برای انجام فعالیت های روزمرۀ زندگی مواجه می شوند. 

نابرابری های بهداشتی برای افراد دارای معلولیت در اثر عواملی در درون و فراتر از سیستم بهداشتی جامعه به وجود می آیند و تا حد زیادی قابل اجتناب هستند. تبعیض در جوامع، سیاست های نابرابر، مؤلفه های سلامت، فقدان دسترسی یا بی کیفیت بودن مراقبت ها و نگرش منفی کارکنان حوزۀ بهداشت و درمان تنها چند مورد از این عوامل هستند. این نابرابری های بهداشتی هشدار واضحی هستند که نشان می دهند افراد دارای معلولیت اغلب پشت سر گذاشته می شوند و اهداف توسعۀ پایدار برای این افراد محقق نشده است. نامگذاری سوم دسامبر به عنوان روز بین المللی افراد دارای معلولیت با همین هدف و فراخوانی برای تلاش جهت نیل به شمول و برابری افراد دارای معلولیت در جامعه است.