مرکز تحقیقات علوم توانبخشی

تشخیص آلزایمر، بر اساس شواهدی مبنی بر تجربۀ کاهش توانایی شناختی (زوال عقل) صورت می گیرد. علائمی مانند مشکلات حافظه یا تغییرات رفتاری، در مراحل پیشرفتۀ بیماری ظاهر می‌شوند. این جمله به این معنی است که اکثر بیماران تا زمانی که تشخیص قطعی آلزایمر دریافت کنند، آسیب مغزی قابل توجهی دیده‌اند. به این دلیل است که محققان همیشه به دنبال سرنخهای فیزیولوژیک اولیۀ بیماری آلزایمر بوده اند؛ تا قبل از بروز کامل علائم بیماری به وجود آن پی ببرند.

افراد مبتلا به آلزایمر دارای تجمع پلاک های آمیلوئید بتا و پروتئین های تاو هستند. در مغز سالم، تولید آمیلوئید بتا در طول خواب کاهش می یابد. در مطالعه ای با هدف بررسی رابطۀ بین خواب و آلزایمر بر روی مدل های جوندگان، محققان دریافتند جوندگانی که بیماری آلزایمر اولیه را نشان می دهند، در مقایسه با نمونه های سالم، حتی زمانی که به مدت زمان طولانی تری می خوابند، خواب کم عمق تری را تجربه می کنند (منبع). ارزیابی این امواج مغزی در انسان می تواند در مورد اینکه آیا فرد در مسیر ابتلا به آلزایمر است یا خیر، سرنخ ارائه دهد. التهاب، آپنه خواب و استرس می تواند منجر به خواب ضعیف شود و حتی اگر ارتباط مستقیمی با آلزایمر نداشته باشد، می تواند بر نحوۀ عملکرد این بیماری تأثیر بگذارد. بیماری آلزایمر پیچیده تر از خواب است و خواب تنها یکی از اجزایی است که شاید بتوانیم در مورد آن کاری انجام دهیم. شواهد نشان می دهد که مداخلات زودهنگام خواب می توانند نقش معنی داری در بهبود نتایج درمان داشته باشند. در مطالعه ای روشن شده است که آپنۀ خواب، یک عامل خطر برای دمانس مرتبط با میانگین سنی شروع زودتر است. در این مطالعه مشخص شد افرادی که درمان با کیفیتی را برای رفع آپنۀ خواب دریافت کردند، دیگر در معرض خطر بیشتری برای شروع دمانس زودرس نبودند.

منبع: 

https://www.brainfacts.org/diseases-and-disorders/topic-center-alzheimers-and-dementia/2024/how-sleep-changes-could-serve-as-an-early-alzheimers-biomarker-102924